Św. Rafał Kalinowski "własność innych"

Św. Rafał Kalinowski

Na świat przyszedł w zaborze rosyjskim w 1835 w Wilnie. Rodzina Kalinowskich, ponieważ nie należała do wyjątkowo zamożnych, mogła posłać syna na uniwersytet rosyjski. Bardzo często największe szanse dawały studia wojskowe. Kalinowski wybrał studia inżynierskie w Petersburgu. Ukończywszy Mikołajewską Szkołę Inżynieryjną w Petersburgu z tytułem inżyniera i stopniem porucznika, pracował wpierw jako wykładowca akademicki, a następnie przy budowie kolei na linii Odessa- Kursk i jako wojskowy w Brześciu Litewskim. 

Choć Józef Kalinowski, który w chwili wybuchu powstania styczniowego miał 28 lat nie był zwolennikiem kolejnego rozlewu krwi, dołączył do powstania.

Gdy wybuchło Powstanie Styczniowe Rafał Kalinowski mówił: „To jest mój obowiązek, może nie widzę, sensu, celu i perspektyw zwycięstwa polskiego, ale skoro jest już Powstanie, moim obowiązkiem jest dołączyć”. Objął stanowisko ministra wojny w litewskich władzach powstańczych. Zrezygnował z pracy w rosyjskim wojsku w obawie przed otrzymaniem rozkazu walki przeciwko rodakom.

W marcu 1864 r. aresztowano go i skazano na karę śmierci, ale wyrok zmieniono na przymusową pracę na Syberii. Trafił do Usoli i pracował w warzelni soli. Po ogłoszeniu częściowej amnestii przeniósł się do Irkucka i podjął się pracy nauczyciela domowego i korepetytora. To na zesłaniu odkrył swoje powołanie zakonne. Przeżył nawrócenie i odkrył, że marzenie o odzyskaniu niepodległości przez Polskę mogą spełnić jedynie ci, którzy przez kształtowanie prawych sumień i patriotyczne wychowanie zostaną do tego przygotowani.

W listach do rodziny, znajomych, kolegów pisał, że w okresie studiów zobojętniał religijnie. Swą religijność zaczął intensywnie przeżywać na zesłaniu. Wtedy to właśnie zdecydował o wyborze kapłaństwa jako swojej drogi życiowej. Na jego życie religijne i duchowe ogromny wpływ miał – marianin Krzysztof Szwernicki, zesłaniec  z połowy wieku, który dobrowolnie został na Syberii. W Irkucku zbudował kościół, który istnieje do dziś. Byli do siebie podobni. Obaj zajmowali się ubogimi, chorymi, samotnymi i pokrzywdzonymi przez los. Proboszcz kościoła w Irkucku, nigdy nie przyjechał do Polski, nawet na urlop, który mógłby uzyskać od cara, gdyż uważał, że jest potrzebny wspólnocie na miejscu. Prowadził ochronkę dla ubogich dzieci, zabierał sieroty ze swoich podróży i misji po Syberii, by je wychowywać i uczyć.  To jedna z najpiękniejszych postaci XIX-wiecznych dziejów Kościoła katolickiego w Rosji, opiekun zesłańców polskich, głównie czasów postyczniowych, ofiarny misjonarz na Syberii Wschodniej.

Józef Kalinowski znalazł w nim oparcie i niekwestionowany autorytet.  Myśl o wstąpieniu do zakonu pojawiła się u niego z chwilą, kiedy po przeszło dziesięcioletniej przerwie przełamał wewnętrzne opory i przystąpił  do sakramentu pokuty. Od tej chwili uczestniczył codziennie we Mszv świętej, często przystępował do Komunii, a spowiedź odbywał regularnie co tydzień. Przygotowywał dzieci do pierwszej Komunii świętej, a po zelżeniu kary katorżniczej był wychowawcą w prywatnych domach i w szkółce parafialnej dla sierot prowadzonej przez Ks. Krzysztofa Szwernickiego.

Dopiero po powrocie z wygnania udał się do Linzu, gdzie znajdowała się siedziba Prowincjała Karmelitów Bosych. Przyszły święty wstąpił do zakonu karmelitańskiego  w wieku 42 lat. Po złożeniu pierwszych ślubów i odbyciu studiów teologicznych, przyjął święcenia kapłańskie w1882 r. Trzykrotnie sprawował funkcję przeora w Czernej, tyleż razy był przełożonym klasztoru w Wadowicach. Spędził w zakonie 30 lat. Zmarł 15 listopada 1907 roku w Wadowicach. 

Niedługo po śmierci rozpoczęto zbieranie dokumentów i świadectw o życiu i działalności O. Rafała Kalinowskiego, z zamiarem rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego. Urzędowe otwarcie procesu nastąpiło w 1934 r. w Krakowie. Bezpośredni świadkowie mówili o jego gorliwości jako spowiednika, przykładzie wypełniania obowiązków, sprawiedliwości i miłości jako zakonnika i kilkakrotnego przełożonego. 

Podczas drugiej pielgrzymki do Polski w roku 1983 papież Jan Paweł II zaliczył go w poczet błogosławionych, a w 1991 w Rzymie w poczet świętych, ustanawiając wspomnienie liturgiczne na dzień 20 listopada. 

Fot. 1

Lidia Lasota Zainteresował Cię ten artykuł? Masz pytanie do autora? Napisz do nas tutaj