Wiosenne nawożenie rzepaku

Wiosenne nawożenie rzepaku

Niezależnie od stopnia rozwoju i odżywienia plantacji jesienią, nawożenie wiosną należy zaplanować w taki sposób, aby już bezpośrednio po wznowieniu wegetacji rośliny mogły efektywnie pobierać składniki pokarmowe z podłoża, przetwarzając je w biomasę.

Wiosenne zasilanie rzepaku w pierwszej kolejności dotyczy przede wszystkim makroskładników. Dlatego należy to zrobić najwcześniej jak tylko można, by być w zgodzie z przepisami. Z kolei mikroelementy stosowane są przede wszystkim nalistnie, dlatego ich aplikacja powinna nastąpić w nieco późniejszym terminie, kiedy rośliny zdążą się zregenerować po zimie i wytworzyć nowe liście.

Nawożenie rzepaku ozimego wiosną powinno być przeprowadzone pod określony plon. Dlatego też w pierwszej kolejności powinien on zostać realnie oszacowany. Potencjał plonotwórczy rzepaku uzależniony jest bowiem nie tylko od stanu roślin wczesną wiosną, ale również od jakości podłoża oraz panujących na polu warunków meteorologicznych.

Azot najważniejszy - nawożenie azotem

Ze składników pokarmowych na plonowanie rzepaku ozimego najsilniej wpływa nawożenie azotem. Azot jest więc podstawowym składnikiem odżywczym. Należy podać go roślinom podczas wiosennego nawożenia. Czynność ta ma więc na celu odpowiednie zaopatrzenie roślin w azot i regenerację uszkodzeń powstałych po zimie. Warto pamiętać, że pobieranie azotu przez rośliny uzależnione jest od dostępności innych
składników, m.in.: potasu, magnezu, siarki.

Niedobory tego pierwiastka na plantacji rzepaku zaobserwować można na rozecie liściowej. Pojawiają się one w postaci zbrązowienia liści. Podczas nawożenia rzepaku ozimego wiosną konieczne jest stosowanie nawozów, które zawierają szybko działającą formę azotanową N-NO3-.

Znając szacowany plon rzepaku, rolnik ma możliwość dość precyzyjnego dostosowania dawek azotu do bieżących potrzeb pokarmowych roślin znajdujących się na plantacji.

Jak obliczyć potrzebną dawkę azotu? Ustalając jej wysokość, należy brać pod uwagę, m.in., zasobność gleby w azot. Wahać się może ona od 10 do nawet 100 kg N/ha w warstwie 0-90 cm. Do jej określenia należy pobrać próby gleby z warstwy ornej i podornej i przeprowadzić analizę w najbliższej stacji chemiczno-rolniczej. Reprezentatywne dla całego pola próbki gleby należy zebrać z minimum dwóch poziomów: 0-30 cm, 30-60 cm.

Jednostkowe pobieranie azotu mieści się w zakresie 50-60 kg N na 1 tonę nasion z odpowiednią ilością słomy. Na produkcję plonu wielkości 4 t/ha rzepak zużywa więc średnio 200-240 kg N. Dawka ta stanowi wartość azotu mineralnego w glebie pochodzącego z nawozów naturalnych i mineralnych.

Wiosenną dawkę azotu obliczamy korzystając ze wzoru:
dawka wiosenna N = zakładany plon nasion (t) x potrzeby pokarmowe dla 1 t nasion + słomy – N mineralny w glebie.

Wiosenne zasilanie rzepaku azotem najczęściej dzieli się na dwie dawki. Pierwsza powinna zostać dostarczona wczesną wiosną, jeszcze przed ruszeniem jego wegetacji. Opóźnienie zabiegu może w znacznym stopniu zmniejszyć jego efektywność ze względu na coraz częściej pojawiające się w tym czasie okresy suszy. Pierwsza dawka azotu powinna stanowić 60-70% dawki całkowitej (ok. 2/3) planowanego nawożenia azotem.
Drugą dawkę azotu rolnik powinien dostarczyć w terminie od 3 dni do maksymalnie 3 tygodni od momentu zastosowania pierwszej. N ie powinna być odkładana w czasie. Późniejsza aplikacja może w znacznym stopniu zwiększyć podatność rzepaku na wyleganie.

Opóźnienie może mieć także konsekwencje w postaci nadmiernego wzrostu wegetatywnego rzepaku oraz opóźnienia i przedłużenia kwitnienia. Dobrze prowadzony rzepak większość azotu powinien zakumulować do początku fazy kwitnienia.