Dzieciątko - Mesjaszem?

Nowy Testament został napisany w większości po grecku.  Wyrazy „Jezus Chrystus” to transliteracja greckiego  Jesus Christos. Słowo christos może być przetłumaczone jako „namaszczony” albo jako „mesjasz”. Wynika to z tego, że w języku hebrajskim słowo „maszijah” znaczy „mesjasz”, choć w dosłownym tłumaczeniu, to po prostu „namaszczony”, czyli ktoś poświęcony Bogu lub posłany przez Boga. W Starym Testamencie były trzy grupy ludzi, którzy byli namaszczani: kapłani, prorocy i królowie. Starożytni postrzegali Mesjasza jako nowego władcę. 

Mesjasz

Jezus Chrystus był Mesjaszem: Prorokiem, Kapłanem i Królem. Prorokiem, gdyż nauczał o Królestwie Bożym. Kapłanem, ponieważ złożył w ofierze samego siebie na krzyżu, jako ofiarę przebłagalną za grzechy całej ludzkości. Królem, ponieważ jest Panem i Królem wszechświata. Według autora Apokalipsy: Królem królów i Panem panów . Można tu przytoczyć słowa kapłanów i uczonych w Piśmie, którzy kpili z Jezusa wiszącego na krzyżu: Mesjasz, król Izraela, niechże teraz zejdzie z krzyża, żebyśmy widzieli i uwierzyli . Taki był również tytuł kary śmierci Jezusa: Król żydowski. W I wieku powszechnie uważano, że są to właśnie czasy, w których On nadejdzie. 

Przybliżoną datę ustalano w oparciu o dwa teksty Pisma św. Starego Testamentu. Proroctwo z Księgi Daniela, zgodnie, z którym Mesjasz miał się narodzić się po upływie siedemdziesięciu siedmioleci. Wg wyliczeń zapowiedź ta wskazuje na czas narodzenia Pana Jezusa. Podkreślić należy, że tylko jeden raz w Starym Testamencie została podana konkretna czasowa data przyjścia Mesjasza. Sam Jezus kilkakrotnie wskazywał, że to proroctwo wypełniło się w Jego osobie.

Drugi tekst prorocki pochodzi z Księgi Rodzaju i brzmi: „Nie zostanie odjęte berło od Judy ani laska pasterska spośród kolan jego, aż przyjdzie ten, do którego ono należy, i zdobędzie posłuch u narodów!". Berło zostało zabrane Judzie w czasach Pana Jezusa. Herod Wielki był ostatnim, żydowskim królem. Po jego śmierci Izrael stracił niepodległość, aż do roku 1948 r. Świątynię jerozolimską zniszczono w roku 70. Skończyło się  tzw. kapłaństwo starotestamentowe i składanie ofiar. Żydzi rozproszyli się po całym świecie. 

O tym, że Jezus Chrystus jest zapowiadanym przez proroków Mesjaszem świadczą dwa fakty. Pierwszym i najważniejszym z nich jest Jego zmartwychwstanie. Ale w to można uwierzyć, opierając się jedynie na relacjach świadków. Bez zmartwychwstania Jezus z Nazaretu byłby tylko kolejnym wielkim nauczycielem lub przywódcą religijnym. 

Drugi dowód to wypełnienie w życiu Jezusa Chrystusa starotestamentowych proroctw. Autor książki „Życie i czasy Jezusa Chrystusa”, wydanej w roku 1884 Alfred Edersheim, który był Żydem nawróconym na chrześcijaństwo przedstawił czterysta pięćdziesiąt sześć fragmentów Starego Testamentu, uznawanych za mesjanistyczne. Jezus Chrystus został zapowiedziany  kilka wieków wcześniej proroctwami. „Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami”. 

To dlatego Herod Wielki, kiedy usłyszał, że urodził się Mesjasz, natychmiast chciał Go zgładzić.   

Ale jak zobaczyć w Dzieciątku Jezus zapowiadanego wszechwładnego Mesjasza? Jeszcze trudniej rozpoznać w nim Boga - Jahwe, w którego wierzyli Żydzi. On przekracza wszystkie pojęcia, nie wolno Go w żaden sposób przedstawiać ani nawet wymieniać Jego imienia. Określenie jakiegoś człowieka mianem Bóg, było dla Żydów wielkim bluźnierstwem.

Pojawiali się samozwańczy mesjasze tacy jak: Barabasz, Teudas, Bar Kochba, którzy byli zazwyczaj przywódcami, organizującymi zbrojne powstania przeciwko Rzymianom. Nie pozostawili po sobie żadnych wyznawców. Inaczej było w przypadku Chrystusa. Wiara w Jego zmartwychwstanie rozszerzała się szybko w całym rzymskim imperium.

Archiwalne teksty żydowskie i chrześcijańskie oraz pisma historyków rzymskich potwierdzają istnienie Jezusa. Ze wszystkich historycznych postaci starożytnych Pan Jezus ma najbardziej udokumentowany i obszerny materiał biograficzny. Nowy Testament jest najlepiej potwierdzonym źródłem historycznym starożytności. Zdarzenia opisane w Ewangeliach i Dziejach Apostolskich znajdują swoje potwierdzenie w aktach sądowych Cesarstwa Rzymskiego, a więc źródłach prochrześcijańskich. Jezus urodził się, gdy władcą cesarstwa rzymskiego był cesarz Oktawian August, a królem Judei Herod Wielki.