Intendent Szczepan?

Św. Szczepan

Funkcja diakona stworzona w pierwszych wiekach chrześcijaństwa - istnieje do dzisiaj.  Św. Szczepan był jednym z siedmiu pomocników Apostołów w Kościele Jerozolimskim. Informacje na temat atmosfery, jaka panowała ok. 36 r. w Jerozolimie, czerpiemy z  Dziejów Apostolskich św. Łukasza. Opisuje on, że Apostołom udało się stworzyć wciąż rozrastającą się niezwykłą wspólnotę chrześcijan, która nie tylko się modliła ale i wspierała materialnie. To była zróżnicowana grupa ludzi. Należeli do niej w większości Żydzi posługujący się językiem aramejskim, ale także tak zwani helleniści, czyli ci którzy mówili po grecku i byli przybyszami spoza Palestyny. Właśnie do hellenistów należał Szczepan. Niestety w tej pierwszej wspólnocie chrześcijan ten podział zaczął być widoczny. 

Ważną rzeczą było tak zwane „łamanie chleba”. W każdy piątek od rana dwóch mężczyzn obchodziło rynek i domy prywatne, zbierając jałmużnę w postaci pieniędzy i żywności. Pod koniec dnia była ona rozdzielana między ubogich. Pojawiły się zarzuty, że Hebrajczycy, którzy szczycili się czystością rasową, pomijają przy podziale jedzenia hellenistów. Ot samo życie. Apostołowie z braku czasu  nie mogli osobiście tego nadzorować, ich pierwszym zadaniem było głoszenie nauki Jezusa, dlatego podjęli decyzje o powołaniu siedmiu sprawiedliwych mężczyzn, diakonów -  wśród których właśnie znalazł się Szczepan. 

Szczepan nie ograniczył się wyłącznie do posługi ubogim. Według Dziejów Apostolskich, "pełen łaski i mocy Ducha Świętego", głosił Ewangelię z mądrością, której nikt nie mógł się przeciwstawić. Właśnie wtedy, w 36 roku Piłat Poncki został odwołany ze swojego stanowiska, a nowy namiestnik jeszcze nie przybył. Wykorzystali ten moment chwilowego braku władzy Żydzi i  dokonali  samosądu na św. Szczepanie. Zaczęli niszczyć chrześcijan. "Wybuchło wówczas wielkie prześladowanie w Kościele Jerozolimskim" – czytamy w Dziejach Apostolskich. Wśród głównych prześladowców Szczepana znalazł się Szaweł, późniejszy Apostoł Narodów - św. Paweł. Nie wiadomo - gdzie ani kiedy narodził się Szczepan. Wiadomo za to, że zmarł w 36 roku, czyli trzy lata po śmierci Jezusa. 

Faryzeusze oskarżyli go o bluźnierstwo. Gdy Szczepan stanął przed Sanhedrynem – bronił się. To była najdłuższa mowa spośród dwudziestu czterech zapisanych w Dziejach Apostolskich. Odwoływał się w niej do pism prorockich, do dziejów Izraela. Dzięki erudycji Szczepana z mowy obronnej przerodziła się ona w mowę oskarżycielską. Żydzi nie mogli sobie poradzić z siłą werbalnych argumentów młodego diakona, dlatego wydali na niego wyrok. Wyprowadzili go za mury Jerozolimy i zatłukli  kamieniami. Nie mieli do tego formalnego prawa, ponieważ każdy wyrok śmierci musiał być usankcjonowany podpisem namiestnika rzymskiego. W przypadku Pana Jezusa był nim Poncjusz Piłat. Ale właśnie wtedy, w r. 36  Piłat został odwołany, a nowo mianowany namiestnik jeszcze do Jerozolimy nie dotarł. Żydzi wykorzystali wakat na tym stanowisku i dokonali samosądu na Szczepanie. 

Dzisiaj Kościół nazywa świętego Szczepana „arcymęczennikiem”. Zauważmy, że jako pierwszy przed apostołami  - oddał on życie za wiarę. Tym samym rozpoczął cały wiekowy korowód -  świętych męczenników.