Światowy Dzień Chorego

Światowy Dzień Chorego

Choroba może stać się narzędziem duchowego odnowienia dla chorych. Sam Pan Jezus uzdrawiał nie po to, aby uzdrawiać, ale by budzić w ludziach wiarę. 

Każda choroba jest wzięciem na siebie krzyża Jezusa Chrystusa. Kościół rozumie wielkie, ludzkie pragnienie zdrowia, którego doświadcza chory. W takich sytuacjach radzi mu modlitwę o uzdrowienie. 

Św. Jakub podpowiada: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone" 

Modlitwa nie wyklucza korzystania z leczenia. Każdy człowiek powinien walczyć z chorobą. A jednak w pewnych okolicznościach - należy przyjąć cierpienie jako łaskę. W cierpieniu chrześcijanin zdobywa, dzięki łasce Chrystusa, dojrzałość duchową. 

Wielu świętych właśnie dzięki cierpieniu się nawróciło. Święta Teresa od Dzieciątka Jezus  przeżywała chorobę w zjednoczeniu z Chrystusem, Raoul Follereau opiekował się trędowatymi, bł. Matka Teresa z Kalkuty wychodziła na ulice, by spotykać cierpiących i odrzuconych. 

Włoski bł. ks. Luigi Novarese – zmarły w 1984 r., a beatyfikowany w 2013 r. Gdy miał 17 lat  został cudownie uzdrowiony za wstawiennictwem Matki Bożej Wspomożycielki i św. Jana Bosko. Po 3 nowennach, do której włączyła się młodzież z Oratorium Księzy Salezjanów w Valdocco w Turynie, zagoiło się 7 otwartych wrzodów, ustąpił proces gruźliczy, a noga, która nie była już w stanie utrzymać ciężaru ciała w jednej chwili stała się sprawna. Dzięki temu Luigi mógł kontynuować naukę i zapragnął zostać lekarzem i nieść pomoc chorym. Śmierć matki w 1935 r. przyczyniła się do wyboru drogi kapłaństwa. Całe swoje życie Luigi Novarese poświęcił chorym i cierpiącym. 

Od czasu objawień Matki Bożej do Biura Lourdes ds. Obserwacji Medycznej zgłoszono już ponad  siedem tysięcy cudów, z których oficjalnie uznanych zostało siedemdziesiąt. Do tej malowniczo położonej w Pirenejach miejscowości rocznie przybywa miliony pielgrzymów. Wierni pielgrzymujący do miejsca objawień proszą Matkę Bożą przed wszystkim o zdrowie. Wielkie wrażenie w Lourdes robią grupy chorych i niepełnosprawnych. Kilkanaście szpitali przyjmuje chorych. Pracują tu setki wolontariuszy, a chorych i niepełnosprawnych otacza się największą troską. Woda ze źródła ma charakter znaku. To nie ona uzdrawia, lecz Pan Bóg za wstawiennictwem Matki Najświętszej działa w człowieku, który z wiarą i nadzieją zanurza się w niej. 

Badania wykazały, że woda ma normalny skład, że nie ma żadnych właściwości antyseptycznych czy antybakteryjnych. Zaznaczyć należy, że nigdy nie stwierdzono żadnego przypadku zakażenia albo picie brudnej wody z tych basenów, w których wcześniej zanurzono tysiące ludzi cierpiących na różne choroby. Jak widać Opatrzność Boża działa i wymyka się ludzkiemu rozumowi. 

W Lourdes tysiące chorych przyjmuje Sakrament Namaszczenia Chorych. Jak zapisano w Katechizmie Kościoła Katolickiego: 
„Skutki specjalnej łaski sakrament namaszczenia chorych są następujące: zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła, umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starość, przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty, powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu, przygotowanie na przyjście do życia wiecznego” 

Sakrament chorych nie jest ostatnim namaszczeniem, którego udziela się tylko umierającym. To łaska Boża, by w chorobie nie stracić wiary w Boga i życie wieczne. Nie należy się go bać czy unikać, uważając że jeżeli ksiądz przychodzi z tym sakramentem, to niechybnie czeka chorego śmierć. Może go również przyjąć osoba, która nie jest obłożnie chora. Ma on przynieść ulgę w cierpieniu i  otworzyć go na Ducha Św., który obdarza chorego mocą do walki z chorobą. 

Ustanawiając Światowy Dzień Chorego Jan Paweł II  uświadomił nam, że sens cierpienia nie jest możliwy do zrozumienia w kategoriach ludzkich i człowiekowi nie pozostaje nic innego wobec majestatu choroby, tylko z pokorą zwrócić się do lekarza dusz i ciał, jakim jest Jezus Chrystus.