Błogosławiona Hiacynta Marto

Bł. Hiacynta Marto

Hiacynta Marto urodziła się 11 marca 1910 r. w Aljustrel, a kilka dni później została ochrzczona w parafialnym kościele w Fatimie. Dziewczynka w przeciwieństwie do swojego brata była niezwykle żywa i radosna. Uwielbiała się śmiać i cieszyło ją wszystko co było piękne! Kochała taniec i śpiew i miała ogromny talent w tych dziedzinach. Często jednak obrażała się i denerwowała, jeżeli coś nie było po jej myśli, chodziła nadąsana. 
Choć Hiacynta była najmłodsza, chwili objawienia Anioła miała sześć lat również podjęła się pokuty w intencji grzeszników. Mimo upałów nie przyjmowała napojów, a posiłki oddawała  innym. Wyrzekała się słodkich owoców: winogron, fig, jedząc dla większego umartwienia gorzkie żołędzie. Przepasana była powrósłem, którego nikt nie widział. Odmówiła sobie też tańca, który sprawiał jej tyle radości. Godzinami modliła się o nawrócenie i nigdy na nic się nie skarżyła, ani na bolące kolana, ani na poranione plecy. Każdego wieczoru prosiła rodzinę o wspólną modlitwę różańcową, zapraszając na nią również sąsiadów i znajomych. 

Matka Boża zapowiedziała jej, że niedługo pozostanie na ziemi, ale póki żyje ma cierpieć, ofiarując swoje umartwienia w intencji nawrócenia grzeszników. 

Po objawieniach dokonała się w niej radykalna przemiana. Odznaczała się ogromnym kultem Niepokalanego Serca Mary i wykazywała wielką dojrzałość duchową. Objawienia Matki Boskiej wzbudziły w niej głęboką litość dla grzeszników i współczucie na myśl o czekających ich po śmierci cierpieniach. Modliła się o ich nawrócenie i podejmowała pokutę w ich intencji, co stało się charakterystycznym rysem jej duchowości. Bez przerwy modliła się za grzeszników, by zbawić jak najwięcej dusz. Została obdarzona szczególnymi łaskami. Wypraszała dla innych uzdrowienie z ciężkich chorób i rozwiązanie innych problemów. Maryja ukazała się jej samej jeszcze kilka razy. Jej misja wiązała się z Niepokalanym Sercem Maryi. 
Ciężka choroba przyszła w grudniu 1918 r. Ani ją, ani jej starszego brata  Franciszka nie ominęła epidemia „hiszpanki”. Franciszek zmarł w kwietniu 1919 r. Po jego śmierci u Hiacynty nastąpiło znaczne pogorszenie zdrowia – skomplikowane zapalenie opłucnej. Cały czas dziewczynka zdawała sobie sprawę, że będzie cierpieć i umrze w samotności, bo to powiedziała jej Matka Boża. 

Na początku 1920 roku zabrano ją do szpitala do Lizbony. Tam umieszczono ją początkowo w sierocińcu Cudownej Matki Bożej, gdzie przebywała dwanaście dni, a potem przeniesiono ją do szpitala Dona Estefania, gdzie była operowana 10 lutego. Usunięto jej dwa żebra. Ze względu na słabe serce, nie mogła być znieczulona. Swoje cierpienia ofiarowała za nawrócenie grzeszników.

W czasie pobytu w szpitalu Hiacynta miała kilka prywatnych objawień Matki Boskiej. 20 lutego 1920 roku wieczorem Hiacynta powiedziała, że źle się czuje i że umrze. Na jej prośbę przybył do niej ksiądz, aby ją wyspowiadać. Obiecał, że następnego dnia przyniesie jej Wiatyk. Hiacynta nie doczekała następnego dnia. Rzeczywiście w ostatnich chwilach życia nie było przy niej nikogo. Jej ciało przeniesiono do pobliskiego kościoła Świętych Aniołów, skąd przeniesiono je do rodzinnego grobowca barona de Alvaiazera. Po piętnastu latach, w 1935 roku otwarto trumnę, by przenieść je na rodzinny cmentarz w Fatimie. Stwierdzono wówczas, że pozostało nietknięte. W 1951 roku ciała Hiacynty i Franciszka zostały złożone Bazylice fatimskiej, gdzie w 2000 roku miała miejsce beatyfikacja dzieci. 

Fot. 1