Dolistne dokarmianie ziemniaków

Tradycyjne zasilanie doglebowe nie zawsze gwarantuje dostępność niezbędnych składników do uzyskania dużego plonu dobrej jakości. Jak wynika z badań Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin, ziemniaki do wytworzenia plonu 40 t/ha potrzebują pobrać z gleby około: 200 kg azotu, 60 kg P2
O5, 300 kg K2O5, 45 kg CaO oraz 25 kg MgO. Dodatkowo wymagają niewielkich ilości siarki, cynku, manganu, boru, żelaza i miedzi. 

W niektórych fazach rozwojowych ziemniaka składniki pokarmowe pobierane są tak intensywnie, że klasyczne nawozy doglebowe nie zaspokajają wszystkich ich potrzeb. Niedobór mikro- i makroelementów w okresie największego, krytycznego zapotrzebowania może wystąpić nawet na glebach zasobnych. Dlatego też nawożenie doglebowe nie zawsze gwarantuje pełną dostępność składników pokarmowych, w związku z tym dokarmianie dolistne jest w pełni uzasadnione. 

Pobieranie składników pokarmowych przez liście jest znacznie szybsze niż przez system korzeniowy. Już w ciągu 4-5 godzin od wykonania zabiegu aż 80% nawozu jest przyswojona przez roślinę. Nawozy dolistne charakteryzują się całkowitą rozpuszczalnością w wodzie i nie przedostają się do wód gruntowych. Ziemniaki można kilkakrotnie nawozić w ten sposób. Zabieg taki najlepiej przeprowadzać na plantacji po zwarciu międzyrzędzi – wieczorem lub wcześnie rano, przy temperaturze 12-15oC i dużej wilgotności powietrza. Woda do oprysku powinna 
mieć temperaturę 15-20oC. Jeśli jest zbyt zimna, może spowodować poparzenia w zetknięciu z nagrzanymi roślinami, a poza tym utrudnia rozpuszczenie preparatu i jego wymieszanie.

Nawożenie mocznikiem

Największe zastosowanie w dolistnym nawożeniu ma mocznik. Bezpieczny dla ziemniaków jest roztwór tego związku o maksymalnym stężeniu 5-6%. Przy zużyciu 300 litrów cieczy na 1 ha dostarczamy 15-18 kg mocznika. Zabieg dolistnego dokarmiania ziemniaków tą substancją można wykonywać od fazy zwarcia rzędów do fazy formowania jagód (w odstępach mniej więcej dwutygodniowych). Zbyt wysokie dawki azotu zwiększają tendencję do ciemnienia i powstania pouderzeniowej plamistości miąższu. Wzrasta też podatność na pustowatość bulw oraz rdzawienie plamiste miąższu.

Nawożenie potasem

Niedobór potasu negatywnie odbija się na plonie i jakości bulw. Skutecznym sposobem uzupełnienia braków tego składnika jest jego dolistna aplikacja. Potas stanowi ważny czynnik zabezpieczający rośliny przed więdnięciem podczas okresu suszy, co jest szczególnie istotne w okresie intensywnego gromadzenia plonu. Rośliny dobrze zaopatrzone w potas zużywają 20-50% mniej wody na jego wyprodukowanie. Okres krytyczny, czyli największego zapotrzebowania i pobierania potasu przez ziemniaki, rozpoczyna się od fazy kwitnienia, która zbiega się z intensywnym gromadzeniem masy bulw. 

Nawożenie magnezem i siarką

Oba te składniki są pobierane przez ziemniaki w dość dużych ilościach. Na każde 10 ton plonu bulw wraz z nacią potrzebują około 5 kg siarki i 8 kg magnezu. Największe zapotrzebowanie na magnez ziemniaki wykazują w fazie zawiązywania bulw. Zbiega się to z okresem kwitnienia, dlatego – wg zaleceń – ziemniaki warto zasilać w tym czasie 5% roztworem siedmiowodnego siarczanu magnezu dwa razy. Magnez ułatwia pobieranie 
azotu i przeciwdziała ewentualnym poparzeniom, odpowiada za proces fotosyntezy i gromadzenia skrobi. 

Nawożenie fosforem

Fosfor jest najłatwiej przyswajalny w postaci kwasu ortofosforowego. Przemieszcza się on wolno w roślinie, ale szybciej niż wtedy, kiedy pobierany jest przez korzenie. Dokarmianie dolistne fosforem przyspiesza dojrzewanie roślin, podnosi plon oraz wpływa na zmniejszenie uszkodzeń mechanicznych. 

Nawożenie dolistne ziemniaków należy traktować jako zabieg uzupełniający i interwencyjny. Podkreślić należy, że przy wysokich obecnie cenach nawozów mineralnych przyczynia się do obniżenia kosztów produkcji ziemniaka.

Magdalena Ślipek-Jankowska Artykuł opracowany we współpracy z Łódzkim Ośrodkiem Doradztwa Rolniczego w Bratoszewicach  Zainteresował Cię ten artykuł? Masz pytanie do autora? Napisz do nas tutaj