Piotr i Paweł - oddzielnie, a jednak razem

Piotr przedstawiany jest z kluczami, gdyż do niego, jako pierwszego wśród apostołów należy otwieranie bramy królestwa niebieskiego oraz związywania i rozwiązywania na ziemi, czyli uprawnienia do nakładania i znoszenia ekskomuniki. Decyzje Piotra w wypełnianiu tej jego funkcji kościelnej mają wartość także przed Bogiem. Pan Jezus powiedział do apostołów: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”. 

Św. Jan w relacji o ukazaniu się Chrystusa zmartwychwstałego apostołom w wieczór Paschy cytuje następujące słowa Chrystusa: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. Władza związywania i rozwiązywania polega na odpuszczaniu grzechów. 

Szymon był synem rybaka Jony z Betsaidy Galilejskiej. Mieszkał w Kafarnaum. Był dobrze sytuowanym, pobożnym Żydem. Tak jak inni Izraelici oczekiwał Mesjasza. Wraz ze swoim bratem Andrzejem został przez samego Jezusa wezwany, aby być „rybakiem ludzi”. Pan Jezus zmienił mu imię już przy pierwszym spotkaniu: „Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz nazywał się Kefas – to znaczy: Piotr”. Był z Panem Jezusem Ogrójcu. W czasie  aresztowania bronił Go, atakując sługę arcykapłana, odcinając mu ucho. Po zmartwychwstaniu Chrystus ukazał się Piotrowi, przekazując mu władzę pasterską. Piotr prowadził działalność poza Jerozolimą – w Samarii, Liddzie, Jaffie, Cezarei Nadmorskiej. Wędrował do Antiochii, następnie do Azji Mniejszej, a potem do Rzymu, gdzie został pierwszym biskupem. W roku 48/49 przewodniczył Soborowi Jerozolimskiemu. Poniósł śmierć za czasów Nerona, między 64 a 67 r. Dwa jego Listy należą do kanonu  Pisma Św. Kult św. Piotra sięga samych początków chrześcijaństwa. Od początku oddawano mu cześć jako następcy Pana Jezusa i  pierwszemu namiestnikowi na ziemi. Pan Jezus przekazał Piotrowi prymat w Swoim Kościele.

Tradycja ikonograficzna przedstawia świętego Pawła z mieczem, gdyż jest to narzędzie, którym został zabity. Gdy otrzymał dar jasnego zrozumienia prawd wiary, został niestrudzonym „nauczycielem narodów pogańskich”. Szaweł z Tarsu pochodził z rodziny należącej do stronnictwa faryzeuszów, a więc do najżarliwszych patriotów żydowskich. Przez kilka lat pod kierunkiem Gamaliela uczył się prawa żydowskiego i zapoznawał się z historią swojego narodu. Potrafił też wytwarzać namioty z płótna i skór. Stał na czele prześladowców chrześcijan. Jego imię w Jerozolimie wśród pierwszych wyznawców Chrystusa budziło lęk. Był obecny podczas kamienowania św. Szczepana. Gdy zmierzał do Damaszku, aby tam prześladować chrześcijan, objawił mu się Chrystus.  Z największego wroga chrześcijaństwa Szaweł stał się żarliwym ewangelizatorem i zakładał liczne wspólnoty 

W Liście do Koryntian sam wspomina, ile wycierpiał: „Od Żydów pięciokrotnie byłem bity po czterdzieści razów bez jednego. Trzy razy byłem sieczony rózgami, raz kamieniowany, trzykrotnie byłem rozbitkiem na morzu, przez dzień i noc przebywałem na głębinie morskiej.” W więzieniu w Cezarei Palestyńskiej spędził ponad dwa lata i tam głosząc Chrystusa. Zmienił imię Szaweł na Paweł podczas pobytu na Cyprze, w czasie swojej pierwszej podróży. Pozostawił po sobie czternaście Listów. W Liście do Galatów, opisując swoje życie, stwierdza ponad wszelką wątpliwość: „Oświadczam, więc wam, bracia, że głoszona przeze mnie Ewangelia nie jest wymysłem ludzkim. Nie otrzymałem jej, bowiem ani nie nauczyłem się od jakiegoś człowieka, lecz objawił mi ją Jezus Chrystus.” 

Aresztowany, mieszkał w Rzymie przez trzy lata. Tam też został stracony za czasów Nerona, około 65 r.