Ustawa o ochronie zwierząt - podstawowe informacje

Dobrostan zwierząt to określenie, które trudno jednoznacznie zdefiniować. Jest to taki stan zdrowia fizycznego, jak również psychicznego, który pozwala na normalne, zadowalające funkcjonowanie zwierzęcia. Badania nad zapewnieniem dobrostanu zwierzętom rozpoczęły się kilkadziesiąt lat temu. Zauważono, że intensyfikacja produkcji, chęć uzyskania jak największych wydajności, a tym samym jak największych zysków doprowadziły do tego, że potrzeby zwierząt oraz ich naturalne sposoby zachowania zaczęły schodzić na dalszy plan. Dodatkowo nowe technologie i zwiększanie koncentracji produkcji spowodowały, że uznano potrzebę wdrożenia prawnych rozwiązań tego problemu. Tymi założeniami kierowano się, opracowując akty prawne w zakresie ochrony zwierząt i to zarówno na szczeblu Unii Europejskiej, jak i krajowym. W Polsce najważniejszym aktem prawnym regulującym ochronę zwierząt, w tym zwierząt gospodarskich, jest Ustawa o ochronie zwierząt 
z 21 sierpnia 1997 roku (z późniejszymi zmianami). 

Dla zobrazowania zagadnienia i podkreślenia jego wagi, przytoczę kilka artykułów z tej ustawy: Art. 1.1. Zwierzę, jako istota żyjąca, zdolna do odczuwania cierpienia, nie jest rzeczą. Człowiek jest mu winien poszanowanie, ochronę 
i opiekę.

Art. 4. Ilekroć w ustawie jest mowa o: 
1) „humanitarnym traktowaniu zwierząt” – rozumie się przez to traktowanie uwzględniające potrzeby zwierzęcia i zapewniające mu opiekę i ochronę
2) „konieczności bezzwłocznego uśmiercenia” – rozumie się przez to obiektywny stan rzeczy stwierdzony, w miarę możliwości, przez lekarza weterynarii, polegający na tym, że zwierzę może dalej żyć, jedynie cierpiąc i znosząc ból, a moralnym obowiązkiem 
człowieka staje się skrócenie cierpień zwierzęcia 
3) „ogłuszaniu zwierzęcia” – rozumie się przez to metodę profesjonalnego całkowitego wyłączenia świadomości zwierzęcia, trwającego aż do jego śmierci
4) „okrutnych metodach w chowie lub hodowli zwierząt” – rozumie się przez to działania lub zaniechania 
człowieka prowadzące w sposób oczywisty do zmian 
patologicznych w organizmie zwierzęcia (somatycznych lub psychicznych), zwłaszcza w postaci skutków 
znoszenia dotkliwego bólu, przymuszania do określonego zachowania się (uległości) głodem, pragnieniem, działaniem prądu elektrycznego (z wyjątkiem używania pastuchów elektrycznych, treserów oraz 
urządzeń elektrycznych służących do przepędu zwierząt) bądź innymi zabiegami tego rodzaju, w szczególności karmienie i pojenie zwierząt przemocą
5) „okrutnym traktowaniu” – rozumie się przez to wymienione w ustawie przypadki znęcania się nad zwierzętami oraz inne postępowanie właściciela bądź innej osoby, prowadzące do skutków porównywalnych 
ze skutkami znęcania się
6) „pielęgnacji” – rozumie się przez to wszystkie aspekty relacji pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem, w szczególności uruchamiane przez człowieka zasoby materialne i niematerialne, aby uzyskać i utrzymać u zwierzęcia stan fizyczny i psychiczny, w którym najlepiej ono znosi warunki bytowania narzucone przez człowieka
7) „rażącym zaniedbaniu” – rozumie się przez to drastyczne odstępstwo od określonych w ustawie norm postępowania ze zwierzęciem, a w szczególności 
w zakresie utrzymywania zwierzęcia w stanie zagłodzenia, brudu, nieleczonej choroby, w niewłaściwym pomieszczeniu i nadmiernej ciasnocie
8) „szczególnym okrucieństwie” – rozumie się przez to przedsiębranie przez sprawcę działań charakteryzujących się drastycznością form i metod, a zwłaszcza działanie w sposób wyszukany lub powolny, obliczony z premedytacją na zwiększenie rozmiaru cierpień i czasu 
ich trwania
9) „właściwych warunkach bytowania” – rozumie się przez to zapewnienie zwierzęciu możliwości egzystencji, zgodnie z potrzebami danego gatunku, rasy, płci i wieku

Art. 34a.1. Inspekcja Weterynaryjna sprawuje nadzór nad przestrzeganiem przepisów o ochronie zwierząt.
Art. 35.1. Kto zabija, uśmierca zwierzę albo dokonuje uboju zwierzęcia z naruszeniem przepisów art. 6 ust. 1, art. 33 lub art. 34 ust. 1–4 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. 1a. Tej samej karze podlega ten, kto znęca się nad zwierzęciem.1. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 lub 1a działa ze szczególnym okrucieństwem
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1, 1a lub 2, sąd może orzec nawiązkę w wysokości od 500 zł do 100.000 zł na cel związany z ochroną zwierząt, wskazany przez sąd

Sylwester Burtka Artykuł opracowany we współpracy z Łódzkim Ośrodkiem Doradztwa Rolniczego w Bratoszewicach  Zainteresował Cię ten artykuł? Masz pytanie do autora? Napisz do nas tutaj