Zbrodnia katyńska - decyzja

Katyń to wieś w Rosji nad rzeką Dniepr, 18 km na zachód od Smoleńska, który obecnie jest miastem rosyjskim, zamieszkałym przez około 300 tysięcy mieszkańców i stolicą  obwodu smoleńskiego. Przed I wojną światową Gniezdowo wraz z lasem katyńskim należało do rodziny Koźlińskich. W XIX wieku Piotr Koźliński ożenił się z Leokadią Lefftreu, która była córką dyrektora angielskiej firmy budującej linie kolejowe m.in. w Rosji. Na mocy intercyzy Gniezdowo i Katyń stały się współwłasnością brytyjską. Potem Las Katyński należał do rodziny Lednickich, ale  po rewolucji 1917 został przejęty przez państwo sowieckie. W 1931 r. część obszaru leśnego został otoczony drutem kolczastym ponieważ zbudowano tam dużą willę jako dom wypoczynkowy dla funkcjonariuszy policji politycznej. 

W tym rejonie, na uroczysku „Kozie Góry” funkcjonariusze NKWD od lat 30. XX wieku grzebali zwłoki ofiar czystek politycznych Józefa Stalina. W roku 1940 rozstrzelali tam ok. 4400 polskich jeńców wojennych z obozu w Kozielsku. Zamordowani zostali pochowani w Katyniu w 8 masowych grobach. 

Jednak zaznaczyć należy, że wyrażenia „Katyń” i „Las Katyński” są używane zamiennie na określenie zbrodni katyńskiej jako całości, dokonywanej w 1940 r. w różnych miejscach ZSRR i polegającej na wymordowaniu przez NKWD blisko 22 tysięcy polskich jeńców wojennych i więźniów na mocy decyzji najwyższych władz Związku Radzieckiego zawartej w uchwale Biura Politycznego z 5 marca 1940 roku - tzw. „decyzji katyńskiej”. To wtedy w Moskwie, na Kremlu, rząd rosyjski podjął decyzję o zbrodni ludobójstwa na Narodzie Polskim. Decyzję tę przekazano do wykonania tajnej policji politycznej NKWD. Należy podkreślić z całą siłą, że to nie NKWD, ale państwo Związek Sowiecki, zgładził elity Rzeczypospolitej. Zbrodniarze z NKWD byli wykonawcami tego zbiorowego morderstwa. 

NKWD to skrót nazwy Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych Związku Radzieckiego, które skupiało w sobie cały aparat represji policyjnych – od milicji kryminalnej poprzez wywiad i kontrwywiad, wojska ochrony pogranicza, administracyjne sądownictwo doraźne - po system obozów koncentracyjnych   i pracy przymusowej, czyli „Gułagu”. NKWD nadzorowało również lokalne instytucje rządowe, a po wojnie w 1946 r. przemianowane został na Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Związku Radzieckiego. Na terenie całego kraju NKWD działał zarówno bezpośrednio, jak i przez komisariaty spraw wewnętrznych poszczególnych republik.

Wyrok z 5 marca przekazano do wykonania tajnej policji politycznej NKWD. Podpisali go na Kremlu najważniejsi przywódcy Rosji sowieckiej:
– Józef Stalin – dyktator imperium oraz sekretarz generalny Partii Komunistycznej,
– Wiaczesław Mołotow – premier rządu, a zarazem minister spraw zagranicznych,
– Michaił Kalinin – przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej i oficjalnie głowa państwa,
– Kliment Woroszyłow – minister obrony, marszałek i dowódca Armii Czerwonej,
– Ławrientij Beria – minister spraw wewnętrznych i szef Policji Politycznej NKWD,
– Anastas Mikojan – wicepremier rządu i minister handlu oraz Łazar Kaganowicz – minister transportu. 

Uchwała rządowa podjęta bezpośrednio na Kremlu była aktem ludobójstwa na bezbronnych jeńcach polskich, za co odpowiedzialność w świetle prawa międzynarodowego ponosi państwo rosyjskie. Z tej odpowiedzialności Rosjanie zdawali sobie doskonale sprawę, dlatego kłamali i ukrywali prawdę o Zbrodni Katyńskiej przez pół wieku.