Korona Maryi

Już w Apokalipsa św. Jana opisuje walkę Nieba ze smokiem-szatanem: „Niewiasta obleczona w słońce a księżyc pod jej stopami i na głowie jej korona z gwiazd dwunastu”. Według teologów to właśnie Bogarodzica. A diadem w postaci okręgu z dwunastu gwiazd, stał się w ikonografii symbolem Maryi. Maryja go zaakceptowała skoro znalazł się na rewersie Cudownego Medalika, podarowanego ludziom w czasie objawień św. Katarzynie Laboure w 1830 r. Biblijnym argumentem potwierdzającym królewską godność Maryi są słowa psalmisty:  „Stanęła Królowa po prawicy Twojej w ubiorze złotym obleczona rozmaitością”.

Naukę o królewskiej godności Matki Bożej Kościół głosił już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. Później prawdę tę potwierdzali wybitni teologowie, pisząc o Maryi jako Królowej i Pani. Podobno zresztą samo imię Maryja, według Orygenesa, w języku syryjskim oznacza „pani”. Problematyką tą zajął się sobór w Efezie w431 r., którego ustalenia jasno potwierdziły, że  Najświętsza Maryja Panna jest matką Boga. 
Maryję za królową uznał w dawnych wiekach naród Polski. Dowodem na to są śluby lwowskie Jana Kazimierza Wazy. 1 kwietnia 1656 r. król zwrócił się do Matki Bożej słowami: „Ciebie za patronkę moją i za królowę państw moich dzisiaj obieram”. Odtąd Polacy czcili Ją jako swoją królową, choć oficjalne wprowadzenie święta Królowej Polski miało miejsce dopiero w roku 1924 r. 

Wierni od wieków zwracali się tytułami królewskimi do Maryi. W antyfonach „Salve Regina, Ave Regina Coelorum czy Regina coeli”. Litania Loretańska składa się również z wezwań do Królowej Maryi. Modlitwa różańcowa w jednej cząstce rozważa ukoronowanie Matki Najświętszej na Królową Nieba i Ziemi.

Świadectwem uznawania przez Kościół Maryi za Królową był zwyczaj koronowania Jej słynących łaskami wizerunków. Już w VIII wieku papież, św. Grzegorz III ofiarował złoty diadem dla jednego z rzymskich obrazów Matki Bożej. Ale powszechne koronacje nastąpiły dopiero od XVI wieku. 

Za inicjatora uważa się włoskiego kapucyna Hieronima Paoluciego żyjącego w  XVII wieku. Koronacja szczególnie czczonych wizerunków Maryi stanowiła zwieńczenie kilkudniowych misji. Złoto, srebro  i różne kosztowności, jakie wykorzystywano do przygotowania koron, pochodziły z darów wiernych, często kobiet, rezygnujących w ten sposób z własnych kosztowności. Inicjatywa O. Hieronima doprowadziła do powstania we Włoszech Pobożnego Dzieła Koronacji. Książę Borgonovo Aleksander Sforza Pallavicino zaprzyjaźniony z Ojcem Hieronimem, w swoim testamencie  z 3 lipca 1636 roku, zapisał pokaźny fundusz na rzecz koronacji najsławniejszych obrazów Matki Bożej. 

Oprócz papieskich istniała również praktyka koronacji biskupich, a nawet prywatnych. W Polsce tego zaszczytu dostąpił jako pierwszy obraz Matki Bożej Łaskawej w Warszawie. Było to w roku 1651, a potem w roku 1717 ukoronowano Matki Bożej Częstochowskiej. Modlitwa koronacyjna zawierała teologiczną prawdę o królowaniu Maryi. Wypowiadał ją szafarz obrzędu koronacji obrazu czy też figury Matki Bożej po homilii, a przed nałożeniem koron.