Sulfonylomoczniki już nie tak skuteczne

W 1975 roku na rynek wprowadzono herbicydy sulfonylomocznikowe, co spowodowało stworzenie nowego sposobu na zwalczanie chwastów. Jednym z wielu czynników szybkiego wprowadzenia na rynek tych herbicydów był fakt, iż zastosowanie niskich dawek dawało satysfakcjonujące efekty, a co za tym idzie, nie powodowało dużych strat w środowisku, co więcej posiadały one odpowiednie preferencje, aby skutecznie niszczyć chwasty powschodowo. W ostatnim czasie, w stosunku do innych herbicydów zarejestrowano największe uodpornienie chwastów na inhibitory ALS/AHAS, w których skład wchodzą sulfonylomoczniki. System odporności chwastów na herbicydy sulfonylomocznikowe jest jednym z lepiej znanych. Powodem, dla którego tak znaczna liczba osobników uodporniła się na ten mechanizm, jest zapewne fakt, iż oddziałują one na początku szlaku metabolicznego. Herbicydy będące w grupie inhibitorów ALS/AHAS, wyróżniają się niewielką toksycznością dla ssaków, a także są bezpieczne dla roślin mających znaczenie w skali światowej. Stosowanie dużej ilości inhibitorów ALS w zwalczaniu chwastów było powodem uzyskania przez nie pewnej odporności na herbicydy z tej właśnie grupy. Liczba biotypów odpornych na inhibitory ALS to 159 roślin, z czego 97 – to dwuliścienne oraz 62 – jednoliścienne. Wśród chwastów niewrażliwych są biotypy chabra bławatka, miotły zbożowej czy też wyczyńca polnego, które wystąpiły również  w Polsce. Pierwszą odporność w pszenicy ozimej u chabra bławatka zauważono w 2010 r. 

Wtedy też stwierdzono odporność na imazapir, tribenuron, sulfometuron metylowy oraz chlorosufuron (wycofany we wrześniu 2021). Wszystkie te substancje pochodzą z grupy inhibitorów ALS. Przykładowe herbicydy sulfonylomocznikowe: Tribe 75 WG, Animus 75 WG, Mocarz 75 WG, Galmet 20 SG, Atlantis 12 OD. 

Sulfonylomoczniki to herbicydy, które bardzo mocno oddziałują na wzrost pędów i korzeni roślin. Późniejsze symptomy widać już po kilku dniach i są nimi najczęściej: zasychanie pąków kwiatowych, zaczerwienianie żyłek czy też stopniowe żółknięcie liści. Herbicydy sulfonylomocznikowe zostały wprowadzone dla poszczególnych upraw ze względu na swoją selektywność, stosuje się je m.in. w pszenicy, kukurydzy, jęczmieniu, rzepaku, soi, ziemniaku oraz buraku cukrowym. Selektywność upraw wynika z faktu, iż uprawy tolerancyjne w szybszym tempie inaktywują metabolizm herbicydu. Herbicydy sulfonylomocznikowe poprzez kombinację hydrolizy mostkowej i degradacji mikrobiologicznej są w stanie ulegać rozpadowi w glebie. Sprzyjającymi warunkami dla hydrolizy jest środowisko kwaśnie o pH 5, natomiast środowisko zasadowe (pH 8) jest mniej sprzyjającym, aczkolwiek przez to można wykorzystać pH jako zapowiedź aktywności enzymatycznej gleby. Odpowiednie zastosowanie środków ochrony roślin jest potrzebnym zabiegiem w każdym miejscu, gdzie zachwaszczenie występuje w niepokojącym stopniu. W takim wypadku należy określić ilość występującego zachwaszczenia, aby dobrać odpowiednie środki pomocne w zwalczeniu w szczególności najbardziej dominujących gatunków. Zastosowanie w oziminach odpowiednich herbicydów daje już częściową ochronę w zapobieganiu nadmiernemu zachwaszczeniu, a wiosenne zabiegi powinny mieć formę uzupełniającego oprysku zastosowanego w okresie jesiennym.

Zaleca się naprzemienne stosowanie różnych grup substancji aktywnych. Metoda chemiczna daje duże szanse na pokonanie chwastów, odpowiednie dobranie herbicydów do warunków i danej uprawy stwarza możliwości powodzenia w zwalczeniu uciążliwego chwastu. Jednak metoda chemiczna nie powinna być jedyną stosowaną w zwalczaniu chwastów.