Maj miesiącem Maryi

Jest to niewątpliwie związane z  symboliczną rolą tego miesiąca jako pory roku, kiedy cała przyroda budzi się do życia, ożywia  i rozkwita co miało odzwierciedlać nie tylko piękno stworzenia, ale także duchową odnowę wiernych za przyczyną Maryi.

W XVIII wieku, w czasie pontyfikatu papieża Klemensa XIII zaczęto popularyzować nabożeństwa majowe, szczególnie w krajach katolickich. Były one powszechne głównie w krajach Europy Środkowej i Południowej, a także w Ameryce Łacińskiej. Kult Maryi promował papież Klemens XIII (1693 – 1769), m. in. przez ustanowienie maja jako miesiąca szczególnej czci dla Matki Bożej. Zaznaczyć należy, że chociaż nabożeństwo majowe istniało wcześniej, to ten właśnie papież  miał duży wpływ na jego upowszechnienie w Kościele katolickim i znaczenia Maryi w życiu wiernych.
Nabożeństwa majowe są odprawiane w kościołach, ale odbywają się także na świeżym powietrzu, najczęściej przy przydrożnych kapliczkach, figurach lub obrazach Matki Bożej. Podczas nabożeństwa wierni śpiewają specjalne pieśni o tematyce maryjnej, odmawiają modlitwy i czytają fragmenty Pisma Świętego. Centralnym momentem nabożeństwa jest „Litania Loretańska” do Matki Bożej, podczas której modlący się wzywają różnych tytułów Maryi, prosząc o Jej wstawiennictwo. Nabożeństwo to odbywa się codziennie, najczęściej po południu lub wieczorem przed Mszą św. Nabożeństwo majowe jest wyrazem pobożności ludowej i głębokiej czci dla Matki Bożej, która jest skuteczną pośredniczką w wyjednywaniu łask dla wiernych oraz całej wspólnoty parafialnej. 

Tradycja śpiewania majówek pod przydrożnymi kapliczkami maryjnymi jest jednym z piękniejszych i znamiennych elementów polskiej kultury religijnej związanej z nabożeństwami majowymi. W Polsce kult Matki Bożej ma głębokie korzenie, a figura Maryi w krajobrazie polskim była zawsze obecna – zarówno w kościołach, jak i przydrożnych kapliczkach. 

Śpiewanie majówek pod kapliczkami związane jest z pobożnością ludową. Była to szczególna forma zbiorowej modlitwy. W maju mieszkańcy wsi, często całymi wielopokoleniowymi rodzinami, gromadzili się przy przydrożnych kapliczkach, gdzie odmawiano litanię loretańską, śpiewano pieśni maryjne i modlono się w intencjach osobistych i całego sioła, co integrowało lokalną społeczność, wzmacniało więzi i tworzyło poczucie wspólnoty
Piękno tej tradycji polegało na urokliwym otoczeniu, na łonie natury, wśród drzew, kwiatów. Były to często kapliczki na skrajach wsi, rozdrożach, wśród pól, z dala od zgiełku miasta. Śpiewy majowe wykonywane były z reguły a capella. Z czasem na tę okoliczność powstały liczne pieśni maryjne, które zdobywały powszechną popularność. 

Choć tradycja śpiewania majówek pod kapliczkami z upływem czasu osłabła w miastach, na wsiach nadal jest żywa. Majówki są pięknym przejawem pobożności ludowej, wyrażającym głęboką cześć dla Matki Najświętszej.