Jak stosować gnojówkę?

Gnojówka jest przefermentowanym moczem, który traktowany jest, jako nawóz potasowo-azotowy. Zawiera śladowe ilości fosforu, którego nie uwzględnia się przy nawożeniu. Jej skład chemiczny, a szczególnie zawartość potasu, jest zróżnicowany, w zależności od rodzaju i grupy użytkowej zwierząt. Najwięcej azotu jest w gnojówce od koni, a potasu - w gnojówce  pochodzącej od bydła. Przeciętnie przyjmuje się, że nawóz ten zawiera około 0,3% azotu i 0,7-1,0% potasu, tj. 3 kg azotu i 7-10 kg potasu w 1 m3.

Azot i potas zawarte w gnojówce są łatwo przyswajane przez rośliny i wykazują podobne działanie plonotwórcze, jak znajdujące się w nawozach mineralnych.

Oznacza to, że 100 kg potasu zawartego w nawozach mineralnych może być zastąpione przez taką samą ilość tego składnika z gnojówki. 

Tak samo wygląda przyswajalność azotu, gdy gnojówkę wprowadzimy bezpośrednio do gleby. W nawozie tym stosowanym wiosną i latem, a więc na krótko przed siewem lub sadzeniem, 100 kg tego pierwiastka ma podobne działanie plonotwórcze jak ta sama jego ilość zawarta w nawozach mineralnych. W przypadku stosowania gnojówki jesienią pod rośliny jarego siewu lub sadzenia, 100 kg obecnego w niej azotu odpowiada 60 kg azotu działającego. 
Dla zmniejszenia strat azotu, które w czasie stosowania i po zastosowaniu mogą być bardzo duże, gnojówkę należy rozlewać w dni bezwietrzne i pochmurne, a najlepiej tuż przed spodziewanym deszczem, i natychmiast wymieszać z glebą przy pomocy pługa lub brony talerzowej. 

Na gnojówkę stosowaną przed siewem dobrze reagują buraki cukrowe i pastewne, ziemniaki, kukurydza i zboża jare. Nawóz ten można stosować również w okresie wegetacji pod rośliny w szerokiej rozstawie. Wnosi się go w terminach jak przy pogłównym nawożeniu tych roślin azotem, przy pomocy urządzeń do doglebowego stosowania. 
W drugiej połowie lata gnojówkę można stosować pod poplony ścierniskowe niemotylkowate, jak gorczyca, rzodkiew oleista, facelia, słonecznik, perko, oraz pod zboża ozime. W tym okresie może być również stosowana razem z przyoraną słomą, jako źródło azotu, w celu wyeliminowania niekorzystnego stosunku węgla do azotu, co ma znaczenie przy humifikacji i rozkładzie słomy. 

Na wiosnę i po pokosach w mniejszych dawkach nawóz ten może być stosowany także pod rośliny motylkowe (lucerna, koniczyna), głównie dla zasilenia ich potasem. 

Na łąkach kośnych i w mieszankach traw z motylkowymi gnojówka stosowana jest pogłównie, gdyż nie ma możliwości wymieszania jej z glebą. Ciecz wraz z zawartymi w niej składnikami szybko przenika przez zwartą darń, co w dużym stopniu zapobiega stratom azotu. Nawóz ten na użytkach zielonych może być wnoszony zarówno na wiosnę, jak i po pokosach. 
Wielkość dawek gnojówki zależy od jej składu i roślin, pod które stosujemy. Najczęściej wynoszą one 15-20 tys. l na 1 ha.

Procentowa zawartość makroskładników w gnojówce

Benedykt Lipiński Artykuł opracowany we współpracy z Lubelskim Ośrodkiem Doradztwa Rolniczego w Końskowoli Zainteresował Cię ten artykuł? Masz pytanie do autora? Napisz do nas tutaj