Piotr i Paweł

Uroczystość świętych Apostołów Piotra i Pawła od połowy III wieku obchodzona jest wspólnie, aby podkreślić, że obaj Apostołowie byli współzałożycielami pierwszej gminy chrześcijańskiej w Rzymie. Obaj tam oddali życie, ponosząc śmierć męczeńską, w czasie prześladowania za cesarza Nerona. Piotr zginął około 64 r. Tradycja głosi, że został ukrzyżowany. Paweł był więziony i zginął prawdopodobnie w roku 67. Posługa apostolska Piotra i Pawła w Rzymie oraz ich męczeństwo sprawiły, że Kościół Rzymski nabrał kluczowego znaczenia w chrześcijaństwie.  

Wspominając Świętych Apostołów Piotra i Pawła w jednym święcie, Kościół ukazuje, że we wspólnocie wierzących różne są dary i różne drogi wiary, ale jeden jest cel. Trafnie wyraża to słowa prefacji na ten dzień: 

„Obdarzeni różnymi darami zgromadzili w jednym Kościele wyznawców Chrystusa i zjednoczeni w chwale niebieskiej wspólnie odbierają cześć na ziemi”.

Kompletnie się od siebie różnili

Piotr pochodził z małej rybackiej wsi – Betsaidy, położonej nad jeziorem Genezaret. Paweł z miasta - z Tarsu, wielkiej jak na owe czasy, dwustutysięcznej metropolii. 

Paweł był wykształconym faryzeuszem, czyli kapłanem żydowskim i gorliwym wyznawcą judaizmu. Piotr był prostym rybakiem, nie mającym żadnego wykształcenia. Paweł miał obywatelstwo rzymskie, co dawało mu określone przywileje. Piotr był Żydem. I jeszcze jedna różnica. Piotr poznał Jezusa i był najbardziej jego zaufanym uczniem. Paweł nigdy Go osobiście nie spotkał, bo żył troszkę później, gdy Pan Jezus nauczał Paweł prawdopodobnie był jeszcze nastolatkiem.

Choć Piotr i Paweł byli ludźmi religijnymi ich życie nie było czyste i proste. Popełnili wiele błędów. Paweł prześladował chrześcijan i najchętniej pozabijałby ich wszystkich, bo  naukę Chrystusa uważał za herezję. Był przy kamienowaniu św. Szczepana. Być może sam rzucał w niego kamieniami. 

Ale i Piotr nie był bez winy. Mimo, że wcześniej widział wiele cudów i znaków, w obawie o własne życie - zaparł się Jezusa. 

Mimo to Chrystus zawołał ich po imieniu i im zaufał. Dlaczego akurat im, a nie komu innemu, może znacznie lepszemu? On zawsze szuka tych, którzy w swojej nędzy są gotowi otworzyć przed Nim serce. Takimi byli i Piotr i Paweł. Piotr powiedział

„Jestem człowiek grzeszny” i zapłakał gorzkimi łzami.

Paweł napisał, że jest:

„Najmniejszy ze wszystkich apostołów i niegodzien zwać się apostołem”. 

Tę pokorę zachowali do końca życia. Wiedzieli, że prawdziwa świętość polega na uniżeniu się. Obaj od momentu spotkania Pana Jezusa poszli za Nim bez wahania i stali się gorliwymi naśladowcami, aż do męczeńskiej śmierci. 

Papież Franciszek nazywa Piotra i Pawła świadkami przebaczenia, gdyż w upadkach odkryli moc miłosierdzia Bożego, które dało im nowe życie, w którym odnaleźli  pokój i radość. Piotr żałował swojej zdrady, a Paweł zła wyrządzonego wielu niewinnym ludziom. Przebaczenie Pana Jezusa było tak silne, że uleczyło ich poczucie winy. 

Szymon był synem rybaka Jony z Betsaidy Galilejskiej. Mieszkał w Kafarnaum. Był dobrze sytuowanym, pobożnym Żydem. Tak jak inni Izraelici oczekiwał Mesjasza. Wraz ze swoim bratem Andrzejem został przez samego Jezusa wezwany, aby być „rybakiem ludzi”. Pan Jezus zmienił mu imię już przy pierwszym spotkaniu:

„Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz nazywał się Kefas – to znaczy: Piotr”.

Był z Panem Jezusem Ogrójcu. W czasie  aresztowania bronił Go, atakując sługę arcykapłana i  odcinając mu ucho. Po zmartwychwstaniu Chrystus ukazał się Piotrowi, przekazując mu władzę pasterską. Piotr prowadził działalność poza Jerozolimą – w Samarii, Liddzie, Jaffie, Cezarei Nadmorskiej. Wędrował do Antiochii, następnie do Azji Mniejszej, a potem do Rzymu, gdzie został pierwszym biskupem. W roku 48/49 przewodniczył Soborowi Jerozolimskiemu. Poniósł śmierć za czasów Nerona, między 64 a 67 r. Dwa jego Listy należą do kanonu  Pisma Św. Kult św. Piotra sięga samych początków chrześcijaństwa. Od początku oddawano mu cześć jako następcy Pana Jezusa i  pierwszemu namiestnikowi na ziemi. Pierwszy biskup Rzymu – św. Piotr, otrzymał od Jezusa specjalną władzę określaną mianem „prymatu”. 

Szaweł z Tarsu pochodził z rodziny należącej do stronnictwa faryzeuszów, a więc do najżarliwszych patriotów żydowskich. Przez kilka lat pod kierunkiem Gamaliela uczył się prawa żydowskiego i zapoznawał się z historią swojego narodu. Potrafił też wytwarzać namioty z płótna i skór. Stał na czele prześladowców chrześcijan. Jego imię w Jerozolimie wśród pierwszych wyznawców Chrystusa budziło lęk. Był obecny podczas kamienowania św. Szczepana. Gdy zmierzał do Damaszku, aby tam prześladować chrześcijan, objawił mu się Chrystus.  Z największego wroga chrześcijaństwa Szaweł stał się żarliwym ewangelizatorem i zakładał liczne wspólnoty. 

W Liście do Koryntian sam wspomina, ile wycierpiał:

„Od Żydów pięciokrotnie byłem bity po czterdzieści razów bez jednego. Trzy razy byłem sieczony rózgami, raz kamieniowany, trzykrotnie byłem rozbitkiem na morzu, przez dzień i noc przebywałem na głębinie morskiej.”

W więzieniu w Cezarei Palestyńskiej spędził ponad dwa lata i tam głosząc Chrystusa. Zmienił imię Szaweł na Paweł podczas pobytu na Cyprze, w czasie swojej pierwszej podróży. Pozostawił po sobie czternaście Listów. W Liście do Galatów, opisując swoje życie, stwierdza ponad wszelką wątpliwość:

„Oświadczam, więc wam, bracia, że głoszona przeze mnie Ewangelia nie jest wymysłem ludzkim. Nie otrzymałem jej, bowiem ani nie nauczyłem się od jakiegoś człowieka, lecz objawił mi ją Jezus Chrystus.” 

Aresztowany, mieszkał w Rzymie przez trzy lata. Tam też został stracony za czasów Nerona, około 65 r.  

W ikonografii Piotr przedstawiany jest z kluczami, gdyż do niego, jako pierwszego wśród apostołów należy otwieranie bramy królestwa niebieskiego oraz związywania i rozwiązywania na ziemi, czyli uprawnienia do nakładania i znoszenia ekskomuniki. Decyzje Piotra w wypełnianiu tej jego funkcji kościelnej mają wartość także przed Bogiem. Pan Jezus powiedział do apostołów: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”.  Św. Pawła przedstawia się z mieczem, gdyż jest to narzędzie, którym został zabity. Gdy otrzymał dar jasnego zrozumienia prawd wiary, został niestrudzonym misjonarzem „nauczycielem narodów pogańskich”.

Św. Janowi Pawłowi  II  bardzo bliski był i Piotr i Paweł. Mówił:

„Przyszła pora, ażeby papieże - stali się nie tylko następcami Piotra, ale także naśladowcami Pawła, który, wiadomo, spokojnie nie usiedział: stale był w drodze".   

Jan Paweł II też nie usiedział!

Początkowo musiał tłumaczyć się ze swoich pielgrzymek - nawet przed najbliższym otoczeniem, nie przywykłym do tego - by papież ciągle pielgrzymował . Trzykrotnie okrążył kulę ziemską i pobił wszelkie rekordy podróżowania, ale nie o rekordy mu chodziło. 

Papież Franciszek w jednej ze swoich homilii nazwał Piotra i Pawła świadkami Jezusa, który pyta:

„Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?” Piotr odpowiada: „Ty jesteś Mesjasz”. Świadek głosi, że Jezus żyje. Paweł powtarza imię Chrystusa blisko czterysta razy w swoich listach. Pisze: „Dla mnie żyć – to Chrystus”. 

Na znak łączności biskupów ze Stolicą Apostolską w uroczystość św. Piotra i Pawła każdy papież wręcza paliusze arcybiskupom-  metropolitom mianowanym w ostatnim okresie. Są to koliste wstęgi, wykonane z białej wełny i ozdobione sześcioma krzyżami. Baranki, od których pochodzi wełna, zostają pobłogosławione za każdym razem – jednego dnia w roku - 21 stycznia, w dniu św. Agnieszki. Są one symbolem władzy, jaką zgodnie z prawem biskup pozostający w komunii z Kościołem Rzymu obejmuje w swojej metropolii. 

Z języka greckiego słowo apostoł znaczy „wysłannik”. Piotr i Paweł stworzyli Kościół Apostolski, który uczy tego samego, czego uczyli Apostołowie i udziela tych samych sakramentów. To właśnie im - Jezus Chrystus przekazał władze, która jest przekazywana dalej z pokolenia na pokolenie. Biskupi są zastępcami Apostołów.  Każdy biskup może powiedzieć, kto go konsekrował na biskupa, a gdyby zapytać wszystkich, okazałoby się, że pierwsi biskupi pochodzą od pierwszych Apostołów.  Kościół wówczas zbudowany wciąż trwa. Piotr i Paweł byli jego pierwszymi filarami. 

W rzymskich katakumbach, gdzie grzebano pierwszych chrześcijan, na jednej ze ścian wyryty jest znamienny napis, który przetrwał z początków chrześcijaństwa, który głosi: „Piotr nie umiera". Oddaje on istotę Kościoła Apostolskiego. Piotr nie umiera, bo żyje w swoich następcach. Od pierwszego papieża, którego ustanowił Jezus - do dziś. 

Lidia Lasota Zainteresował Cię ten artykuł? Masz pytanie do autora? Napisz do nas tutaj