Kury w przydomowym chowie - jakie rasy są najlepsze?

Chów przydomowy to chów ekstensywny i przeciwieństwo do fermowej hodowli intensywnej. Kury w przydomowym chowie powinny więc charakteryzować się kilkoma ważnymi cechami podstawowymi:

• niskie wymagania pokarmowe i środowiskowe;
• dobra zdrowotność i odporność na choroby oraz złe warunki środowiska;
• dobre wykorzystanie pasz gospodarskich i wybiegów, połączone z umiejętnością samodzielnego wyszukiwania pokarmu roślinnego i zwierzęcego na wybiegu zewnętrznym (w sezonie powinny też same aktywnie zdobywać pokarm, a mieszanka zbożowa i/lub inna pasza pełnoporcjowa mają stanowić jedynie uzupełnienie ich dawki dziennej);
• niskie wymagania względem pomieszczeń przydomowych kurników, a także warunków środowiska w budynku z wybiegiem zewnętrznym (zależnie od wyboru sposobu utrzymania);
• dobra ilość i jakość mięsa;
• wysoka nieśność i/lub mięsność, przy jednocześnie niskich wymaganiach pokarmowych (nioski powinny znosić ok. 160-180 jaj rocznie, przy czym ich wydajność nieśna w chowie przydomowym zależy od długości ekspozycji na światło dzienne i sztuczne, temperatur na zewnątrz i w kurniku, oraz obsady na 1 m2 i dostępu do gniazd);
• na wybiegach bez ogrodzenia nie oddalają się dalej, jak na kilkadziesiąt metrów od gospodarstwa;
• kwoki mają dobry instynkt macierzyński, chętnie wysiadują jaja i wodzą za sobą pisklęta.

Rasy kur w chowie przydomowym.

Najbardziej polecane rasy kur w chowie przydomowym obejmują przede wszystkim rasy, takie jak Rhode Island Red i White oraz Sussex i Plymouth Rock. Zalicza się tu również nasze polskie rasy rodzime: Zielononóżkę kuropatwianą i Żółtonóżkę kuropatwianą, przy czym Krajowym Programem Ochrony Zasobów Genetycznych objętych jest obecnie w sumie aż 19 ras kur nieśnych. Wszystkie te rasy należą do najlepszego w chowie przydomowym typu kur ogólnoużytkowych.

Można je więc wykorzystywać zarówno do produkcji jaj, jak i mięsa dla potrzeb prywatnych. Rasy te mają również mniejsze wymagania pokarmowe i znoszą gorsze warunki środowiskowo-bytowe. Na kury w przydomowym chowie dobre i popularnie wykorzystywane są też i różne kury ozdobne. Co prawda niosą one już zdecydowanie mniej jaj, za to bardzo efektownie wyglądają i dodają tym uroku przydomowej zagrodzie.

Kury w przydomowym chowie -Rhode Island Red (RIR) i White (RIW).

Rhode Island Red (RIR) zwane też w Polsce Karmazyny, to jedna z najpopularniejszych ras w chowie przydomowym. Kury te ważą ok. 2 kg, a koguty powyżej 2,5 kg. Charakteryzuje je żółta skóra i upierzenie w kolorze rudym, czerwonym, do brązowego. Koguty mają czarny i metalicznie zielonkawo błyskający ogon. Rhode Island Red wspaniale znoszą warunki utrzymania ekstensywnego i dobrze wykorzystują wybiegi (wydajnie skubią zielonki, wybierają jaja mrówek, łapią owady, dżdżownice, a nawet myszy). Bardzo dobrze wykorzystują też dokarmianie ziarnami i paszami dla drobiu oraz resztki kuchenne (warzywa surowe i gotowane, ziemniaki, kiszonki, resztki pieczywa).

Karmazyny są do tego bardzo ruchliwe i łagodne, a przy tym niepłochliwe. Dorosłe kury znoszą duże jaja ok. 60 g z brązową skorupką. Rhode Island White (RIW) mają takie same cechy hodowlane (adaptacyjne i produkcyjne), a różni je praktycznie tylko biała barwa upierzenia i skorupek jaj.

Kury w przydomowym chowie – Sussex.

Kury rasy Sussex są cięższe niż RIR i RIW – ważą ok. 2,2 kg, a koguty do ok. 3,2 kg. Wyróżnia je biała skóra oraz białe upierzenie z czarną szyją i ogonem, a także nieśność na poziomie ok. 180 jaj rocznie oraz duże jaja (ok. 62 g) o kremowej lub brązowej skorupce.

Kury w przydomowym chowie – Zielononóżki kuropatwiane i Żółtonóżki kuropatwiane.

Zielononóżki i Żółtonóżki są popularne w gospodarstwach ekologicznych. Zielononóżki słyną przy tym z zielonego koloru skoków (stąd nazwa rasy) i efektownego upierzenia. Kury ważą ok. 1,8 kg i są szaro-brązowe (kuropatwiane), a koguty ważą 2,2 kg i są rudo-brązowe z długim czarnym i połyskującym zielono ogonem. Żółtonóżki kuropatwiane są natomiast rasą krzyżówkową Zielononóżki kuropatwianej z kogutami rasy New Hempshire i różnią się w wyglądzie jedynie żółtymi skokami. Jako polskie rasy rodzime, zielononóżki i żółto nóżki są doskonale przystosowane do naszego klimatu i w małych stadkach dobrze żerują na wybiegach. Są bardzo odporne, niewybredne, o małych wymaganiach pokarmowych i dosyć wysokiej nieśności. Zielononóżki znoszą rocznie ok. 160 jaj o masie do 58 g i kremowo-szarej skorupce. Żółtonóżki mają podobne cechy produkcyjne.

Redakcja WDR     Zainteresował Cię ten artykuł? Masz pytanie do autora? Napisz do nas tutaj